ESTETYCZNE LICÓWKI W PRZYPADKACH REKONSTRUKCJI ORTODONTYCZNEJ

Davide Bertazzo
Alessandro Conti, DDS

Wprowadzenie

Nowe materiały umożliwiły osiągnięcie znacznie lepszych wyników w stomatologii estetycznej. Weźmy pod uwagę na przykład ewolucję materiałów kompozytowych, spowodowaną ulepszeniami cech optycznych dokonanych przez producentów. Nowe materiały ceramiczne, stosowane z technikami wyciskania oraz wspomagane komputerowo znacząco zwiększyły wybór koloru oraz efekty, które można osiągnąć. Każdy ząb rozwija się w świetle odbitym ponieważ jest ono wbudowane do jego naturalnego otoczenia – czyli jamy ustnej, w sposób dobrze wyważony i dyskretny. Efekt głębi koloru, który widzimy spoglądając na ząb może się różnić; jest to spowodowane przezroczystością naturalnego szkliwa, które nadaje każdemu zębowi delikatne zabarwienie. Przezroczyste szkliwo tonizuje mocny kolor zębiny poniżej, tworząc końcowy kolor poprzez nakładanie się odcieni chromatycznych o różnej gęstości i nadając zębom trójwymiarowość. Zespół dentystów musi zbadać strukturę zęba oraz być w stanie połączyć ją z odpowiednim rodzajem materiału rekonstruującego kształt zęba34, aby uzyskać rezultat najbardziej estetyczny i funkcjonalny dla pacjenta. Dzięki zrozumieniu właściwości każdego materiału, połączonym z ostrożnym planowaniem, oceną, oraz analizą koloru, zespół może wybrać spośród szerokiego zakresu materiałów rekonstruujących kształt zęba wyprodukowanych przez różnych producentów oraz dopasować je do każdego przypadku klinicznego.

Role budowy zęba

Szkliwo zęba pełni dwie ważne role: (1) mechaniczne kruszenie i mielenie żywności oraz (2) zapewnianie ochrony dla zębiny pod szkliwem. Jedną z ról zębiny jest absorbowanie siły żucia, co osiąga dzięki wysokiej odporności na nacisk. Materiał użyty do wykonania repliki lub zastąpienia szkliwa zęba musi mieć wartość twardości równą lub wyższą niż samo szkliwo, jak również odporność na zużycie i ścieranie. W przypadku zębiny, najlepszym rozwiązaniem jest użycie materiałów, które oferują podobne lub takie same cechy mechaniczne, jak na przykład elastyczność (moduł sprężystości). Badania, które oceniają naprężenie wyłącznie na podstawie siły, biorą pod uwagę tylko właściwości mechaniczne materiałów oraz tkanek zębów. Nie było badań in vitro, które mogą symulować skomplikowane mechanizmy oraz sytuacje, które regulują funkcje. Jak zawsze, literatura oraz reguły postępowania są oparte na dowodach naukowych, należy również wsiąść pod uwagę fakty, aby naprowadzić nas na doby wybór.

Właściwości oraz charakterystyka materiałów służących do rekonstrukcji

Żywice kompozytowe

Stomatologia adhezyjna dziś może odnieść korzyści z serii przetestowanych materiałów kompozytowych, które mają duży potencjał estetyczny. Wybranie opcji, która ma najniższą cenę oraz oferuje uproszczone techniki zastępowania szkliwa jest z pewnością pociagająca. Różnica pomiędzy bezpośrednimi a pośrednimi rozwiązaniami została zmniejszona dzięki technikom CAD/CAM, dzięki którym kompozyty licówek mogą zostać otrzymane za pomocą podejścia pół-pośredniego, aby otrzymać optymalny wynik. Jasność oraz tekstura powierzchni kompozytów rekonstruujących nadal odbiega od norm, które można osiągnąć za pomocą materiałów ceramicznych; dzieje się tak za sprawą natury samego materiału oraz jego większej ścieralności (na dłuższą metę). To samo można powiedzieć o wewnętrznych efektach chłonności oraz rozpraszania światła w celu stymulacji opalescencji szkliwa, które są dalekie od tych, które można uzyskać za pomocą ceramiki porcelanowej. W kilku badaniach klinicznych oraz w tych następujących po nich po 3 latach zostało pokazane, że licówki kompozytowe wykazują sześć razy większe zużycie i ścieranie niż licówki ceramiczne. Jest to ważna kwestia do wzięcia pod uwagę, w szczególności dla lekarzy leczących młodych pacjentów z wysokimi oczekiwaniami estetycznymi. Kolejna ważna kwestia, którą należy się zająć, to odporność materiału na pęknięcia, w szczególności w przypadku pacjentów, którzy wykazują wysoki poziom stresu (np. Bruksizm). Na podstawie kilku badań wywnioskowaliśmy, że odporność kompozytów na pękanie wynosi poniżej 2.0 MPa/ mm2,, trzy razy mniej niż w przypadku materiałów ceramicznych. Dogłębne badanie przeprowadzone przez Ferraris and Conti, podkreśla bardzo rygorystyczne i skrupulatne reguły postępowania w odniesieniu do materiałów kompozytowych używanych do rekonstrukcji, które zapobiegają tworzeniu się biofilmu, który jest odpowiedzialny za powstawanie kolonii bakteryjnych w jamie ustnej. Producenci materiałów kompozytowych prawdopodobnie dokonają znaczących pozytywnych zmian w nadchodzących latach. Stosując żywice kompozytowe w leczeniu estetycznym, należy pamiętać, że możliwe, że będzie konieczne wykonanie pewnych korekt w przyszłości, aby skompensować pogorszenie i zmiany koloru spowodowane osadem nazębnym.

Materiały ceramiczne

Ciągły postęp w dziedzinie materiałów ceramicznych zwiększył dziś możliwości, zapewniając osiągnięcie wysoce estetycznego rezultatu w trudnych przypadkach, jak również specjalnych interdyscyplinarnych metod leczenia (Rys 1). Literatura obfituje w badania, które bardzo zalecają materiały ceramiczne do osiągniecia dobrych wyników estetycznych w zębach przednich. Inne zalety używania materiałów ceramicznych, to ich optymalna kompatybilność w jamie ustnej, co umieszcza je w kategorii stabilnych biologicznie, oraz ich wysoki procent sukcesu na przestrzeni czasu, który, jak wykazano wynosi około 93 % na przestrzeni 10 lat oraz od 91 % do 94 % na przestrzeni 12 lat. Materiały ceramiczne wykonane ze skalenia lub ceramika porcelanowa wzmocniona kryształami leucytu lub fluoroapatytem można syntezować na modelach wykonanych z masy ogniotrwałej (kikuty) lub na foli platynowej za pomocą Łuku Dentystcznego Gellera (model Gellera), wykorzystując przezroczystość materiału. Najlepszy wynik jest osiągany kiedy lekarz i technik wykorzystują ich indywidualne umiejętności we wspólnym celu.

Rys. 1 Wybieranie właściwych materiałów do planu leczenia

Rys. 2 Układanie warstwowe ceramiki

Wyjątkowa natura materiału sprzyja efektom estetycznym, z cienkimi warstwami ceramicznymi do 0,5 mm z lub bez preparacji szkliwa. Niestety jego wadą jest odporność na pękanie przy użyciu siły; przy module sprężystości pomiędzy 50 a 120 MP, ceramika jest sklasyfikowana jako kruchy materiał. Kruchość materiału ceramicznego należy wsiąść pod uwagę przed etapem cementowania stomatologicznego procesu rekonstrukcji. Po cementowaniu stomatologicznym, kruchość wynosi [AU: wstawić brakujący tekst] Równe rozmieszczenie kryształów (leucytu, fluorapatytu itp.) wewnątrz porcelanowego rdzenia zmienia cechy mechaniczne ceramiki, sprawiając, że jest bardziej odporna na pękanie. Wraz ze zmniejszeniem się rozmiaru kryształów, materiał staje się bardziej odporny. Ceramika wzmocniona dwukrzemianem litu, ze średnim rozkładem kryształów dwukrzemianu litu wynoszącym 70 % w porcelanowym materiale, jest nawet bardziej odporna na pęknięcia dzięki wyższym wartościom wytrzymałości na zginanie. Porcelanowo-ceramiczne rdzenie można uzyskać przy kilku stopniach przezroczystości i nieprzezroczystości, pozwalając na kontrolę wartości licówek od samego rdzenia. Dowolne wady kształtu lub przebarwienia szkliwa mogą być korygowane. Użycie warstw ceramicznych z rdzeniem z dwukrzemianu litu jest podstawą do otrzymania satysfakcjonującego wyniku, w szczególności w przypadku zębów przednich. Wspomagana komputerowo rewolucja (CAD/CAM) ustaliła standard w procesie produkcji, z wieloma zaletami, takimi jak mniej wewnętrznych wad we frezowanych materiałach.2829 Można frezować bloki ceramiczne z matowym lub przezroczystym rdzeniem, nakładając warstwy ceramiczne aż do uzyskania pożądanych kolorów oraz kształtów (Rys 2).

Prezentacja przypadku

Pacjent płci męskiej, w wieku 18 lat, zgłosił się na konsultację w czerwcu 2013 (u doktora Carlo Ghezzi). Zdjęcia rentgenowskie i badanie kliniczne wykazały zgryz głęboki większy niż 60 stopni. Z klinicznego punktu widzenia, pacjent wykazywał głęboki zgryz, który wywołał przedwczesne ścieranie oraz silne zużycie zębów przednich górnych i dolnych (rysunki od 3a do 3c). Po postawieniu diagnozy uznano, że konieczne jest połączone leczenie ortodontyczno-protetyczne w celu poprawy estetyki oraz funkcjonowania uszkodzonych zębów.

Rys. 3a do 3c Początkowy widok wewnątrz ust.

Rys. 4a i 4b Początkowy widok twarzy pacjenta.

Ryc. 5a i 5b Ruch protruzyjny z oceną abrazji zębów.

Ryc. 6a i 6b Etapy leczenia ortodontycznego. (a) Ustawienie aparatu(b) Umieszczenie w konkretnych miejscach znaczników kompozytowych, aby zwiększyć wymiar pionowy.

Ryc. 7a do 7c Zakończenie leczenia ortodontycznego. (a) Nowa okluzja. (b) Ruch protruzyjny. (c) Ocena odbudowy kompozytu.

Rys. 8 Preparacja zęba uzyskana poprzez silikonową prowadnicę bez zakłócania wax-up’u.

Leczenie ortodontyczne

Diagnoza ortodontyczna pokazała wadę zgryzu II klasy, cofniętą żuchwę, niewspółosiowość siekaczy szczęki, poważne zużycie siekaczy dolnej szczęki i asymetryczne zużycie zębów przednich górnej szczęki z powodu zgryzu głębokiego (parafunkcja) na przestrzeni czasu. Twarz pacjenta wygląda normalnie, z lekką retrakcją żuchwy co skutkuje w wypukłym profilu (Rys. 4a i 4b). Plan leczenie ortodontycznego zakładał korektę nachylenia przednich zębów oraz korektę wady zgryzu II klasy oraz głębokości zgryzu (Rys. 5a i 5b) W październiku 2013 rozpoczęto terapię ortodontyczną z tymczasową rekonstrukcją najbardziej zniszczonych zębów, aby ustawić aparat ortodontyczny. Terapia obejmowała użycie pasywnych materiałów samospajających ze względu na dużą odporność na wysoki moment dokręcania, strategiczne ustawienie aparatów samoligaturujących, oraz wybranie odpowiedniej wartości momentu dokręcania aparatu na zębach przednich. Strategiczne ustawianie samych aparatów było podstawą do korekcji wady zgryzu. Podczas leczenia, zgodnie z regułami postepowania, pewne korekty były konieczne, aby zagwarantować dobry wynik końcowy (Rys. 6a oraz 6b). Po sekwencjonowaniu łukiem Cu-Ni-Ti określono klasę dentystyczną za pomocą drutów metalowych i 4.5-oz elastycznych II klasy. Następnie kształt łuków zębowych został określony za pomocą fioletowych drutów ze stopu tytanu i molibdenu, zostawiając przestrzeń niezbędną do odbudowy funkcji anatomicznych oraz integralności zębów przednich. Leczenie ortodontyczne zakończyło się w październiku 2016 r. (Rysunki 7a do 7c).

Leczenie protetyczne

W listopadzie 2016, sześć zębów szczęki dolnej oraz cztery zęby szczęki górnej zostały przygotowane (przez Dr Alessandro Conti) używając mikroskopu (Zeiss Opmi Pro Ergo) z minimalnie inwazyjną metodą oraz z pojedynczą nicią retrakcyjną (Rys. 8). Reguły postępowania, oparte na naukach Dr Domenico Massironi, zawierają ograniczone usuwanie tkanek, najlepiej tylko szkliwo, i jeśli konieczne, natychmiastową hybrydyzację odsłoniętej zębiny. Przygotowanie każdego zęba zostało przygotowane na podstawie mock-upu i zostało dokładnie sprawdzone za pomocą indeksu silikonowego. W ten sposób możliwe było utrzymanie dokładnej grubości.

Rys. 9a i 9b Przed i po preparacji z użyciem małoinwazyjnego podejścia.

Rys. 10a i 10b Wyciski polieterowe na szczęce górnej oraz dolnej.

Do natychmiastowego uszczelnienia zębiny, użyto kleju czwartej generacji (Total Tech 3 layers, Ceys). Proces wytrwawania został wykonany z użyciem 37 % kwasu fosforowego (na zębinie od 10 do 15 sekund). Po przemyciu wytrawianej powierzchni używając obfitej ilości wody oraz sprężonego powietrza przez minimum od 45 do 60 sekund, 0,2% roztwór chloroheksydyny został zastosowany przez 1 minutę (hamuje to metaloproteinazę obecną w kanalikach zębinowych). Zębina została wysuszona bez odwodnienia. Nałożono obfitą warstwę podkładu i utrzymywano na miejscu przez co najmniej 60 sekund. Zębina została całkowicie wysuszona i nałożona została cienka warstwa środka wiążącego a następnie polimeryzowano ją przez 60 sekund. W celu uzyskania końcowej polimeryzacji nałożono żel glicerynowy. Pojedyncza nić retrakcyjna (Gingi Aid 00) została użyta, aby odchylić i kontrolować ekspozycję tkanki (Rysunki 9a oraz 9b). Po ustawieniu linii wykończeniowej, wykonano wyciski używając masy polieterowej do wycisków (Permadyne, 3M ESPE) stosowana raz mieszanka związku (Rysunki 10a i 10b).

Etapy laboratoryjne

Rozwój przypadku rozpoczął się od wax-up’u wykonanego przez laboratorium, na żądanie dentysty, a następnie mock-upu na pacjencie w celu rekonstrukcji zębów. Wyciski zostały odlane w białym, bardzo twardym gipsie (GC Fujirock EP GC Europe). Po uzyskaniu odlewów (Rys. 11a to 11c), użyto biały wosk kosmetyczny, szczególną uwagę poświęcono detalom, które będą prowadzić licówki. Makieta została wykonana z przezroczystego silikonowego indeksu wypełnionego kompozytem dualnym (Protemp, 3M ESPE), aby ocenić walory estetyczne (Rys od 12 do 15). Po ocenie mock-up’u oraz zgodzie pacjenta, zęby zostały przygotowane, tak jak zostało to opisane wcześniej, a wyciski polieterowe (Permadyne, ESPE) zostały wysłane do laboratorium w celu wykonania licówek. Dla każdego łuku stworzono dwa modele wzorcowe. Pierwsze powstały przy użyciu techniki Zeiser (Zeiser Sockel- platten, Zeiser Dentalgerate GmbH), podzielone usuwalnymi kikutami. Zostały określone na linii wykończenia, zaczepione oraz ustawione na zgryzadle używając dynamicznego łuku twarzowego. Na koniec, frezowane rdzenie porcelanowo-ceramiczne zostały sprawdzone oraz ułożone pod mikroskopem z dużą dokładnością (Stemi 1000, Zeiss) (Rys 16). Drugie modele zostały wykonane z żywicy poliuretanowej (Exakto-Form, Bre- dent), nieoszlifowanej, aby zachować morfologię linii dziąseł, do dokończenia licówek, aby można było udokumentować proces i zrobić zdjęcia gotowej formy. Jak zawsze, właściwy wybór materiału rdzenia jest ważny, aby osiągnąć pożądany rezultat estetyczny. W tym przypadku, LT A1 (Ivoclar Vivadent) został użyty, aby zapewnić dobre przejście światła oraz zwiększyć wartość jasności. Dwukrzemian litu gwarantował większą odporność na zginanie w tej terapii ortodontyczno-protetycznej ze zmianą wymiaru pionowego jak również dostosowaniem do prowadzenia kła i brzegu siecznego. Materiał zapewnił długą żywotność wypełnień.

Rys. 11a do 11c Pierwszy zestaw odlewów gipsowych do
prowadzenia wax-upu i mock-upu.

Rys. 12 Szczegółowe sprawdzenie kształtów, widok szczęki dolnej z przodu.

Rys. 13 Szczegółowe sprawdzenie kształtów, widok szczęki dolnej z przodu.

Ryc. 14 Nowy wax-up szczęki górnej i dolnej

Ryc. 15 Widoki boczne wax-upu szczęki górnej.

Rys 16. Pierwszy model wzorcowy podzielony techniką Zeisera na zgryzadle ze średnią wartością niezbędną do wyfrezowanych obrazów CAD/CAM, adaptacja licówki

Rys. od 17a do 17e (a do c) Wax-up w celu uzyskania dwóch rekonstrukcji kompozytowych w obszarze kłów lingwalnych szczęki dolnej, aby osiągnąć funkcjonalne prowadzenie. (d, e) Nowy ruch prowadzenia bocznych kłów, aby uniknąć interferencji w obszarze zębów tylnych.

Rys. 18a do 18e Cyfrowy etap górnej szczęki uzyskana za pomocą modeli wax-up. (a) Pierwszy wax-up. (b) Powielanie / zmniejszanie objętości z wax-up do budowy rdzeni. (c) Skanowanie preparacji.        (d) Model poliuretanowy. (e) Przystosowanie rdzeni.

Rys. 19a do 19e Cyfrowy etap żuchwy uzyskana za pomocą modeli
wax-up. (a) Pierwszy wax-up. (b) Powielanie / zmniejszanie objętości z wax-up do budowy rdzeni. (c) Skanowanie preparacji. (d) Model poliuretanowy. (e) Przystosowanie rdzeni.

Na pacjencie wykonano testy rdzeni, między innymi pomiędzy rdzeniami i istniejącymi zębami w celu zapewnienia precyzji i prawidłowego balansu światła. Na tym etapie zespół przeprowadził ocenę nowego prawidłowego ustawienia pionowego pacjenta i prowadzenia funkcjonalnego. W obszarze kłów lingwalnych szczęki dolnej wykonano dwa kompozytowe prowadnice funkcjonalne, aby uzyskać najlepszy ruch prowadzenia bocznego w tej nowej pozycji. Potrzebne były bezbłędne informacje, aby pacjent powrócił do pozycji centrycznej nowego pionowego wymiaru okluzji (Rys. 17a do 17e). Wiadomo, że pierwsze 2 do 3 mm ruchu prowadzenia bocznego są ważne, aby uniknąć zakłóceń w obszarze zębów tylnych oraz uzyskać prawidłową dynamikę funkcji. Budowa rdzenia licówek odbyła się całkowicie cyfrowo, z wyfrezowaniem bloku dwukrzemianu litu w kolorze LT A1. Parametry frezowania rdzeni ustawiono na 0,4 mm, przy pięciu ciągłych osiach i chłodzeniu wodą. Krystalizacja tych rdzeni nastąpiła w jednostce grzewczej (piec) przy 840°C. Ustawienia czasu i temperatury zostały ustalone przez producentów materiałów. Pożądanym rezultatem były jasne i naturalnie wyglądające zęby, które pasowały do tekstury pobliskich zębów i młodego wieku pacjenta (Rys 18 i 19). Technika nakładania warstw obejmowała Power Dentin (Ivoclar Vivadent) na masy rdzeniowe oraz kolor A1 z 20 % dodatkiem Dentin 1C desaturowanej przy 50 % z z Neutralem w trzecim obszarze siecznym, aby zwiększyć przezroczystość i otrzymać szersze przejście światła. Podczas budowania zęba, absorbujące światło masy zostały dodane również w obszarze siecznym, aby odtworzyć opalescencję i efekt świetlny, które są standardowo obecne pacjenta w tym wieku.

Rys 20a do 20d Drugi poliuratenowy model wzorcowy, nieoszlifowany dla uwarstwienia ceramiki. (a) Przystosowany rdzeń (b) Zębina i desaturacja zębiny (c) Masy absorpcyjne. (d) Filtr szkliwa z naturalną masą.

Ryc. 21 Gotowe licówki

Wszystkie dotychczasowe czynności zostały wykonane bez utraty kształtu licówek (Rys. 20a do 20d). Podczas drugiego wypalania ceramiki, mała ilość Matte Orange Dentin została dodana w obszarze proksymalnym, aby zatrzymać tam światło. Końcowy filtr szkliwa z masą neutralną dopełnia kształt i tonizuje opalescencję mas wchłaniających. W końcowym etapie, zostały użyte wiertła diamentowe, aby osiągnąć pożądaną teksturę, tworząc wyżłobienia o różnych rozmiarach dla lepszego odbicia światła. W końcowym etapie wypalania, nałożona została cienka powłoka szkliwa, a struktura została wypolerowana podkładkami filcowymi oraz pastą diamentową (Rys. 21 do 24).

Rys. 22 Licówki końcowe zaadaptowane na drugim modelu wzorcowym.

Rys. 23 Licówki końcowe o różnym nasłonecznieniu.

Rys. 24 Widok boczny na końcowe licówki na drugim modelu wzorcowym.

Etap cementowania stomatologicznego

Etap cementowania ma największe znaczenie dla zapewnienia dobrego rokowania w przyszłości. Środek cementujący łączy i stabilizuje dwie powierzchnie. Aby takie połączenie było trwałe, lekarz musi przestrzegać rygorystycznego protokołu postępowania oraz musi wybrać odpowiedni rodzaj środka cementującego w oparciu o jego cechy mechaniczne oraz właściwości uzupełnień. Istnieje wiele tekstów wyjaśniających szczegółowo które procedury należy przeprowadzić, aby osiągnąć dobre cementowanie. W tym przypadku zastosowano klej total-etch 4 generacji (Optibond FL, Kerr) z mikrohybrydowym kompozytem jako środkiem cementującym, podgrzanym do 52°C. Gumowa osłona została użyta do izolacji każdego zęba podczas etapu cementowania. Wszystkie wypełnienia były cementowane indywidulanie. Przy stałym nacisku na wypełnienie, nadmiar środka cementującego został usunięty. Po usunięciu nadmiaru, zostało sprawdzone, czy pozycja wypełnienia jest poprawna, polimeryzowano przez 90 sekund w każdym aspekcie (policzkowym, siecznym, podniebiennym). Końcowa polimeryzacja została wykonana przy użyciu żelu glicerynowego a krawędzie zostały oczyszczone zakrzywionym ostrzem. Ta sama procedura została przeprowadzona na następnym zębie (Rys. 25 do 32).

Rys. 25 i 26 Licówki szczęki dolnej i górnej, etapy wytrawiania (5% kwas fluorowodorowy, 37% kwas ortofosforowy do oczyszczania powierzchni wewnętrznych).

Rys. 27 Usuwanie nadmiaru środka do wytrawiania.

Rys. 28 Ultradźwiękowe czyszczenie alkoholem.

Rys. 29 Etap cementowania (góra) Klej na bazie. (dół) krzemowodoru.

Rys. 30a do 30c Gumowa izolacja do etapów adhezji na zębie.

Ryc. 31a i 31b Adhezja na kłach w celu uzyskania bezpośredniego kompozytu bez preparacji do odtworzenia prowadzenia na kle lingwalnym szczęki dolnej (piaskowanie tlenkiem glinowym, wytrawianie i łączenie).

Rys. 32 Gotowe licówki szczęki dolnej pod izolacją z gumowej osłony.

Wnioski

Staranne planowanie, przygotowanie zębów z użyciem minimalnie inwazyjnego podejścia, użycie chirurgicznego mikroskopu dla uzyskania precyzji, oraz odpowiedni wybór materiałów dla zarówno wypełnienia jak i cementowania są kluczowe, aby zapewnić udaną i długotrwałą rekonstrukcję. Licówki ceramiczne, które są cementowane adhezyjnie i ograniczone do szkliwa stanowią złoty standard w przypadkach wymagających minimalnej korekty kształtu i koloru zębów oraz konserwatywnego rozwiązania zachowującego szkliwo. Licówki z ceramiki szklanej na bazie dwukrzemianu litu są szczególnie zalecane w przypadku leczenia ortodontyczno-protetycznego. Ze względu na jego właściwości mechaniczne, dwukrzemian litu zapewnia długą trwałość dla rekonstrukcji, w których dokonano zmian wymiaru pionowego wskazówek funkcjonalnych. Warunkiem odniesienia sukcesu jest również wiara dentysty w umiejętności każdego członka drużyny, w szczególności technika dentystycznego. Przyczyni się to w dużym stopniu do uzyskania doskonałych wyników dla pacjenta (ryc. 33 do 40).

Rys 33 Końcowe licówki z osłoną.

Rys. 34a i 34b Końcowe licówki żuchwy.

Rys. 35a do 35e Widoki żuchwy. (a do c) Przekrój widoku z przodu i z boku. (d, e) Ostateczne widoki z przodu.

Rys. 36a do 36d Końcowa ocena ruchu poprzecznego z prowadzeniem kła. Lewa strona: (a) pierwszy milimetr ruchu.        (b) Ruch końcowy. Prawa strona: (a) pierwszy milimetr ruchu.       (b) Ruch końcowy.

Rys. 37a i 37b Ostateczna odbudowa przedstawiająca (a) nowy wymiar pionowy i (b) nowe położenie protruzyjne

Rys 38 Zbliżenie trójki siekaczy szczęki górnej i dolnej.

Rys. 39 Widok boczny z bliska.

Rys. 40 Ostateczny widok zewnątrzustny.

Podziękowania

Chcielibyśmy podziękować Dr Carlo Ghezzi oraz całemu jego zespołowi za zaufanie, którym nas obdarzyli oraz Dr Rossella Maverna za ortodontyczne etapy kliniczne. Specjalne podziękowanie dla Mauro Palumbo oraz jego laboratorium dentystycznego „LED”, za skany cyfrowe. Dr Domenico Massironi dziękujemy również za wiedzę, którą się z nami podzielił. Wreszcie, jak byśmy mogli zapomnieć o wspaniałej możliwości skorzystania z Kataoka S, Nishimura Y. Nature’s Morphology: An Atlas of Tooth Shape and Form. Chicago: Quintessence, 2002